طه حامد هنرمند پرکاری است. او هرجا که باشد حتما کاغذ و قلمی پیدا می‌کند و بی‌آنکه ارتباطش را با محیط از دست بدهد شروع به نوعی نت‌برداری از لحظۀ حضورش در آن فضا می‌کند. او بیرون را به واسطۀ گرته‌برداری، درونی می‌کند و برای خودش نگه می‌دارد. این رفتار را در روزانه‌نویسی‌هایش هم می‌توان رد گرفت. یا در نامه‌هایی که نفرستاده اما حرف‌هایش را با فلان آدم در گوشۀ دفتری لای انبوه طراحی‌ها و دستنوشته‌ها باقی نگه داشته است. طه دائم این رفتار نگه‌داشتن آنات حضور آدم‌ها، اشیاء، عزیزانش، افکار درهم گوریده و تپق‌های فکری‌اش را تکرار می‌کند. اما در این تکرار، تکثیر نمی‌بینیم. یک چیز نیست که مکرر شود. آناتی است که از پی هم می‌دوند و طه با نوشتن/نگاشتن سعی در به دام انداختنشان دارد. انبوهیِ طراحی‌های طه حامد حاکی از تلاشی برای به‌چنگ‌آوردن زمانِ گریزانِ زیست اوست
سحر افتخارزاده
Taha Hamed is a diligent artist. Wherever he is, he always manages to find paper and pen and starts a kind of note-taking of his momentary presence in that place without losing his connection to the environment. He externalizes the outside through drawing and internalizes it, keeping it for himself. This behavior can also be seen in his dairies. He keeps his thoughts and fragments of real-life events hidden in a corner of a notebook full of sketches and scribbles. Taha constantly repeats this act of holding the essence of people, objects, loved ones, and intertwined thoughts. However, in this repetition, there is no reproduction. It is not something that is replicated. It is about those evasive moments whitch Taha attempts to capture through drawing/writing. The abundance of Taha Hamed’s drawings reflects an effort to grasp the elusive time of his lived exerience.
Sahar Eftekhari
.
حامد حكيمي
