کماکان مسئله هنر و ناهنر مرزهای لغزانی را ایجاد میکند. آثار طاها حامد سواد تازه ای است بر بیانی تازه.
اینکه نقاشی چیست ، در مسیر تعریف میگردد. و ایستگاههای ثابت تاریخ هنری و سبک شناسی تنها می تواند برای تبئین گذشته و درگیر کردن هنرمندان بکار آید. این نام های تاریخی منظره پشت سر ماست . که امروزه به سختی میتوان گفت چراغ راه آینده است، بخصوص در دنیا هنر.
طاها حامد اینچنین جوان و پر کار ، خود دلیل سرعت بالای تحول جهان تصویر زده ماست.
جهانی که در حال عبور از توهم واقعیت فرم گرایانه و یا فرم واقع‌گرایانه است. مرزهای شهود هنری و عقلانیت ستیزی اقتصاد محور، وسیع تر از گذشته شده است.
نکات تامل برانگیز این کارنما را بطور خلاصه چنین میتوان شمرد ، خاستگاه سیال طراحانه ، رنگهایی ضد طبیعت ، شهود رها از تاریخ هنر ، مطالعه بصری مجازی ، تقلید کودکانه اسطوره ها ی جدید ،امحائ زمان و خاطره ، من این نگاه را سبکی پوسته ای می نامم . با مشاهده این تصاویر گویی پیازی در حال عریان شدن است در هزار لایه بدون انتها .
مجموعه بوسه دزدانه به حق عشق ممنوعی است که در پی انهدام هنر تقویم شده و آنچه در قالب تعلیم و نظریه به نقاشی امروز ما تبدیل شده ،شکل گرفته . کار ماده نقاش جسارتی است که از عقل جمعی زمان گریزان میباشد.
جاوید رمضانی
شهریور نود و پنج
As always, the case of art and non-art creates slippery boundaries. Taha Hamed’s work is a new-fashioned knowledge on a new fashioned expression. What is called art, will be defined throughout the path and the constant stations of history of art and stylistic can only help artists to explain the past and entangle them. This historical names are just the views behind us that are hardly the lights of our future, specially in art. Taha Hamed, as a young and active artist is himself a reason for fast accelerating of the changing of this illustrated world of ours. The world which is skipping either the illusion of structuralists reality or realistic structure. The borders of art understanding and economic irrationality have become more wide-spreading. The reflective points of this stunt include: the flowing source of design, counter-nature colors. The detached understanding of art history, visual-virtual study, childish imitation of new mythes, the evanescence of time and memory. I would call this aspect a crusty style. It seems like an onion becoming naked with a thousand endless layers. The collection of snoopy kisses is truly a forbidden love that is evaluated for destroying art and what is formed as training and theory is now our today’s painting. The work matter of an painter is a venture far away from todays’s collective wisdom. Javid Ramezani, Shahrivar 95
